Wednesday, March 30, 2011

Biz bir Türk sorunun var olduğunu tәsbit edәmәdik

Biz bir Türk sorunun var olduğunu tәsbit edәmәdik
Mehran Baharlı
Üzülәrәk biz İranda bir Türk sorunun var olduğunu tәsbit edәmәdik, onu bir siyasi güc mәrkәzinә çevirәbilmәdik. Biz xalqın kәndiliyindәn başlatdığı Haray Haray mәn Türkәm ayaqlanmasını sürdürәbilmәdik, onu İranın siyasi atmosferindә unutdurduq. Mәn burada İran mәrkәziyәtini әldә etmәkdәn danışmıram. Mәnim sözlәrim Azәrbaycan mәfhumu vә ya Türklük qavramı ilә dә ilgili deyildir. Son yüzildә, İran, Türkiyә vә Iraqda Kürd hәrәkәtinin başardıqlarını, bizim İranda başaramadıqlarımızın özәtidir. Mәn Türk sorunun, Türkiyә vә İrandakı Kürd hәrәkәtlәrin tәrsinә, İranın siyasi mәsәlәsi halına gәtirәmәdiyimizdәn, onu sürәkli qılamadığımızdan danışıram.
Biz xalqdan qopuq olmamanı öyrәnmәliyik, hәrәkәtin sürәkliliyinin siyasi vә tәbliğati alanlarda yollarını tapmalıyıq. Siyasi quruplar xalqdan qopuq olsalar, onların istәk vә ehtiyaclarını anlamaz vә sonucda xalqı gәrәkdiyindә hәrәkәtә geçirәbilmәz, yanı bizim indi içindә bulunduğumuz durum. Xalqdan amac, İran vә Güney Azәrbaycanda yaşayan Türk xalqıdır. Milli demokratik hәrәkәt, Güney Azәrbaycan vә İranda yaşayan Türk xalqının milli haqlarını demokratik yollarla әldә etmәyә çalışan bütün güclәrin toplusudur. Biz isә bu güclәri oluşduran aydınlar, düşünürlәr, siyasi aktivistlәr vә .... dir.
Bu durumun ortaya çıxmasının başlıca sorumlusu xalqımızı parçalamaya çalışan paniranst-İrançı, Kilasik Azәrbaycançı vә Turanı qurtarmaq peşindә olan gәrçәklәrdәn qopuq Türk aydın vә aktivistlәrdir. Kilasik Azәrbaycançılar vә Turançıların milli demokratik hәrәkәtimizi sapdırmalarına bundan artıq izin verilmәmәlidir. Türk xalqı milli haqlarına istәr bağımsızlıq olsun istәr federalism olsun, belә sapıq vә marjinal düşüncәlәri әlәmәdәn yetişәbilmәz. Demokratik Türkçülük İranda yaşayan Türk xalqına hәm gәlәcәk hәm vәtәn qazandıracaqdır, ancaq hәm Kilasik Azәrbaycançılıq hәm dә Turançılıq bu ikisini Türk xalqından әsirgәyәcәkdir.
Buna rәğmәn gәlәcәk bizimdir. Çünkü biz acı vә rahatsız edici bu gәrçәklәri görüp var olan sapma, yanlış vә әksiklәri düzәltmәkdә qәrarlıyıq. Yuxarıda bu acı vә rahatsız edici gәrçәklәr, әksik vә yanlışlardan ikisinә dәyinmişәm. Bunlar bәrtәrәf edilmәdәn gәlәcәk, geçmişdә olduğu kimi bizim olamaz.
------------------------------
1-Mәncә insanların özgürcә görüş bildirmәsini, hәlә siyasi analizlәri qışqırtıcı (tәhrikamiz), xeyri olmayan vә ixtilaf yaradan kimi adlandırmaq çağımıza uymayan davranışlardır. Biz artıq gәrçәkdәn totaliter anlayışı tәrk etmәli vә düşüncәlәrdәn qorxmamalıyıq. Düşüncәlәri özgürcә bildirmәk, bildirmәni öyrәnmәk vә bildirilәn fәrqli düşüncәlәrә dözüm vә sayqı göstәrmәk isә, son dәrәcә xeyirlidir. Bu davranışlar ixtilaf deyil, gәrçәk vә qalıcı birlikdәliyin tәmәli sayılır. Dünya dәyişir vә bizim dә er gec bu dәyişimә vә başda düşüncә özgürlüyünә sözdә vә yalnız laf olsun diyә deyil, içdәn inanmamız vә sayqı göstәrmәmiz gәrәkir.
2-Mәnim yuxarıdakı istatusum tәhrikamiz deyildir, bir entelektüel uyarı vә dürtü nitәliyindәdir. Bu görüşlәr Türk milli demokratik hәrәkәtinin caydırılması deyil, tam tәrsinә onun düzgün doğrultusunu bәlirlәmәk üçün söylәnәn sözlәrdir.
3-İddia edilәnin tәrsinә İranda yaşayan başqa Türk qurupları diyә bir şey yoxdur. Bu söylәm Türk xalqının düşmanlarının tasarısıdır vә üzülәrәk bir sürü Kilasik Azәrbaycançı, Turançı vә panİranist Türklәr tәrәfindәn dә mәnimsәnmişdir. Mәn bu yanlış görüşü Türk xalqına әn zәrәrli vә әn tәhlikәli görüşlәrdәn biri olaraq görürәm. İranda tәk bir Kürt millәti, tәk bir Türkmәn millәti, tәk bir Fars millәti, tәk bir Әrәb millәti olduğu kimi, tәk bir Türk millәti dә vardır. İranda çeşitli Kürt quruplarının varlığını iddia edәn, tәk bir Kürt millәti olduğunu dananlar, nә qәdәr Kürt xalqı vә Kürdüstana zәrәr verdiklәri kimi, İranda tәk bir Türk millәtinin var olduğunu vә onları çeşitli Türk quruplara bölәnlәr dә Türk xalqı vә Azәrbaycana zәrәr verirlәr.
4-Türk dünyası isә bu qonu ilә tәmәldәn heç bir ilgisi yoxdur. Çünkü Türk dünyası tәrkibindә olan Türk kәlmәsi, bir dillәr vә millәtlәr ailәsinin gәnәl adı olup әslindә Türkül vәya Turkic qavramı qarşılığında qullanılan yanlış bir adlandırmadır. Oysa mәnim yazım İran vә güney Azәrbaycanda yaşayan Türk xalqı (etnik-milli qurupu) ilә ilgilidir. Bu anlamda da Türk, Türkmәndәn bilә ayrı bir etnik-milli qurupdur.Turan Birliyini qurma ülküsü isә mәncә, İslaviyan vәya Latin birliyini qurma kimi bütünüylә absurd bir düşüncәdir.
5- Azәrbaycan vә Türklük qavramları arasında nә ziddiyәt vardır nә eyniyәt. Çünkü bunlar kateqoriyal olaraq iki ayrı alanla ilgilidirlәr. Azәrbaycan bir coğrafi ad vә kimlikdir, Türk isә bir etnik-milli ad vә kimlik.
İranda tәk Türk xalqının varlığını danmaq, onu çeşitli Türk quruplarına vә qovmlarına bölmәk, habelә onun tarixi milli adını Türkdәn başqa şeylәrә (İranlı, Azәri, Azәr, Azәrbaycanlı, ....) dәyişdirmәk, İrançılıqla Fars vә başqa sömürgәçi oyunların fәrqli vә tәhlikәli versiyonlarıdır ve onun Azerbaycan yurdu ilә Türk millәti kimi, İrandaki ötәki Türkül qurublarına da (Türkmәn, Xәlәc, Qazaq, ... ) vә elәcә dә Türkül (Turkic) dünyasına da xeyri yoxdur.
6-Güney Azәrbaycan vә İranda yaşayan Türk xalqı qavramına qarşı çıxmaq (hansı ad vә bahana ilә olursa olsun, istәr Kilasik Azәrbaycançılıq, istәr Turançılıq, istәr İran millәti-İrançılıq), İran devlәti vә Fars milliyәtçiliyinin asimilasiyon vә inkar siyasәtlәri xidmәtindә olmaq demәkdir. Çünkü onlar Güney Azәrbaycan vә İranda Türk millәti qavramı vә varlığını tәhrif edәrәk yox etmәk istәyir. Türk siyası aktivistlәr vә aydınlar kәsinliklә bu oyunlara bundan artıq alәt olmamalıdırlar, öz millәtlәri vә kimliklәrini bundan daha artıq baltalamamalıdırlar.
Azerbaycanlılıq mefhumu Üzerine Qısa-qısa notlarım
Arif Keskin
Güney Azerbaycan Milli herekatı içinde Azerbaycan adına düşmenlik derecesinde alerjisi olan zeif ve  kiçik bir fikri axım var. Bu fikri axımın ne istediyi belli olmasa da,   Azerbaycan adının silinib yox olmasını istediyi aşıkardır. Ele gösterirler ki, sanki Azerbaycan adı Türklüye qarşıdır.
- Güney Azerbaycanda  gerçekleşen bütün toplantı, miting, gösetri, tören ve elece traxtur oyunlarındakı şuarlara baxıldığında Azerbaycan şuarı esasi ve temel şuarlardan biridir. Güney Azerbaycanda   “haray haray men Türkem” şuarı verildiyi  kimin “Azerbaycan, Azerbaycan” şuarı da verilir.
- Milli herekatımız içinde Türklük ve Azerbaycanlılıq  mefhumu arasında her hanki şekilde ziddiyet yoxdur. Onlar bir-birini güçlendiren ve tekmilleştiren mefhumlar olaraq görülür.
- Azerbaycanlılıq  mefhumunu Türklük mefhumu qarşısına qoyanlar bunun ne qeder yanlış olduğu kimin ne qeder zererli olduğunun ferqinde deyiller.
- Azerbaycanlılıq  mefhumu ortadan qalxarsa istiqlal, fedralizm, milli-medeni haqlar ve diger benzeri isteklerin heç bir menası qalmaz. Azerbaycanlılıq  özlüyünde o istekleri de içeririr.
-Azerbaycanlılıq  mefhumu ortadan qalxarsa öz müqedderatını teyin etme haqqının da bir analmı olmaz. Milletler düzeyinde öz müqedderattını teyin etme haqqı veten anlayışını gerektirir.
-Tarxi tecrübeler gösterir ki,  veten anlayışı olmayan milliyetçi hereketler istedikleri neticeleri almaqda başarısız olublar.
- Azerbaycanlılıq  özlüyünde üç ferqli anlam içerir: Azerbaycanlılıq  mefhumu bir Türk grubunun adı (Türkiyede Azeri Türkü deyiller), Azerbaycan Türklerinin tarixi veteni ve Azerbaycanlı bağlamında etnisite mensubluğuna baxmayaraq yurddaşlıq bağının adıdır. Azerbaycan mefhumunun  çox layeli/qatlı bir mefhum olduğuna  diqqet etmeliyik.
- Azerbaycanlılıq  mefhumuna qarşı çıxmaq fars milliyetçi asimlasyon siyasetinin xidmetinde olmaq demekdir. Çünki onlar da Azerbaycanı ya öz leyhine terif edir veya yox etmek isteyirler.
- Azerbaycanlılıq  ve Türklük arasında ziddiyet yoxdur, onlar bir-birini tekmilleşdirir. Azerbaycanlılığı  Türklüyünden boşaltmaq Türklüyü Azerbaycanlılıqdan  boşaltmaq qeder yanlış ve tehlikelidir.
- Azerbaycandan behs etmek İrandaki diger Türk grublarını unutmaq anlamına gelmir.. Tarixi tecrübeler gösterir ki; Azerbaycan zeyif oldukçaq diger Türk grubları da zeyif olur, Azerbaycan güçlendikçe İrandaki diger Türk grubları da güçlenir. İrandaki diger Türk grublarının güçlenmesinin yolu Azerbaycanın dirçelişinden geçir.
- Azerbaycan adına qarşı çıxmaq ve onu “ İran adı altında eritmeye çalışmaq" edaletli deyil, tarixi gerçeklere de uyqun deyil ve eyni zamanda Türk milliyetçiliyine de qarşı davranış sayılır. Azerbaycan Türklerinintarixii vetenini Azerbaycan olmaqdan çıxardıb ve onu Farslıqla özdeşleşmiş/eynileşmiş İranlılıq içine yerleşdirmek mentiqi, edaletli ve doğru olmadığı kimin Türk milliyetçiliyine de muğayirdir/tersdir.
- Azerbaycanı İran içinde eritmek İrançılığın gizli, ferqli ve tehlikeli versiyonudur ve onun Azerbaycan-Türk milletine xeyri olmadığı kimin İrandaki diger Türk grublarına da ve elece de Türk dünyasına da xeyri yoxdur.
-Azerbaycanlılaşmaq telebi Türkleşmek ve çağdaşlaşmaqla(demokrai, insa haqları ve benzeri istekler) birlikde Güney Azerbaycan Milli hereketinin fikri esaslarını teşkil etmekdedir.

Thursday, March 24, 2011

Türkiyə'də yenicil anayasaya doğru

Türkiyə'də yenicil anayasaya doğru
Mehran Baharli
Türkiyə'nin indiki yarı demokratik-yarı laik (bunu yarı dikta-yarı dinçi də oxumaq olar) durumdan çıxıp tam yenicil (modern), elərkil (demokratik) və eldəm (laik) bir ərklətə (devlətə) çevrilməsi, onu gərçək güclü bir devlət yapar. Bunun başlanqıc nöqtəsi də yenicil, elərkil və eldəm bir anayasadan geçər. TÜSİAD'ın aşağıdakı anayasa önəriləri bu doğrultudadır məncə.
Prof. Ergun Özbudun’la Prof. Turgut Tarhanlı’nın eşkoordinatörlüğünde hazırlanan TÜSİAD anayasa raporunun demokratik hukuk devleti açısından bazı çarpıcı noktaları şöyle özetlenebilir:
-Vatandaşlık tanımında ‘Türklük’ten vazgeçilmesi...
-‘Milliyetçilik’in dışlanması...
-Atatürk’e ideolojik anlam yüklenmemesi...
-Başörtülü milletvekilliğine, başörtülü üniversite öğrenciliğine, başörtülü öğretim üyeliğine kapı açılması...
-Genelkurmay Başkanlığı’nın Milli Savunma Bakanlığı’na bağlanması...
-Milli Güvenlik Kurulu’nun anayasal organ olmaktan çıkarılması ve üye kompozisyonunun değiştirilmesi...
-Yüksek komuta kademesindeki atamaların, TSK tarafından gösterilecek komutan adayları arasından sivil otorite tarafından yapılması...
-Anadilde eğitim yolunun açılması...
-Nüfus kâğıdındaki din hanesinin, zorunlu din dersinin kaldırılması...
-Sivil toplumun din eğitimi verebilmesi...
-Yüzde 10 barajının düşürülmesi..
-Yerel yönetim reformuyla bölgesel idareler yolunun açılması ve yerel demokrasinin güçlendirilmesi...
-Diyanet İşleri’nde yapısal değişikliğe gidilmesi...
-Başkanlık değil, parlamenter sistemin güçlendirilmesi...
-Anayasada “değiştirilmesi teklif dahi edilemeyecek madde sayısı”nın 3’ten 1’e indirilmesi...

Tuesday, March 22, 2011

"Azəri" Kələməsinin İbhamı Haqqında Qısa Not

"Azəri" Kələməsinin İbhamı  Haqqında  Qısa Not 
Ari Kəskin
Fars milliyətçiləri İrandaki Azərbaycan Türklərini  tanımlamaq üçün  Azəri kelmesini istifadə ediller.  Ehmed Kesrevinin “ Azəri ya Zəban Bastani Azərbaycan” əsərini  də Azəri kelimesinin istifadəsine teorik dayanaq olaraq göstərirlər. Əhməd Kəsrəvənin “ Azəri ya Zəban Bastani Azərbaycan” əsərində önə sürdüyü tezisləri daha sonra həm öz məqalələri həm də fərqli tarixçilərin çalışmaları çürütülmüşdür.
Fars milliyitçileri  Azəri kələməsini çox geniş ve Əhmed Kəsrəvinin tezislərini də aşacaq şekildə istifadə edirler. Eslində Əhmed Kəsrəvini də öz mənfətleri istiqameəində təhrif edirler. Başqa bir sözlə  bu gün Azəri kələməsine yükleənən /ətfedilen  məna Əhmed Keəsrəvinin “ Azəri ya zeban Bastani Azərbaycan” tezislerindən çox ferqlidir.
Əhməd Kəsrəvi 1921-ci ildə «Azəri ya Zəban Bastane Azərbaycan» adlı əsərini nəşr etmişdi. Müəllif bu əsərində Azərbaycanlıların türk olmadıqlarını irəli sürmüşdür. Kəsrəviyə görə Azərbaycanın eski dili türk dil ailəsinə mənsub dəyildir. Azəri dili İran mənşəli bir dildir. Azərilər Səlcuqluların İrana gəlməsi ilə türkləşməyə başlamışdılar. Kesreviye görə bu dil Azərbaycanın bəzi  bölgələrində yaşasa da  bugün Azərbaycanda danışılan dil Türkçədir. Başqa bir sözlə Əhməd Kəsrəvi bugünkü Azərbaycanda yayqın olaraq danışılan dilin Azəri olmadığını qəbul edir. Azəri dilini Azərbaycanın əski/bastani dili kimin taımlayır..
Əhməd  KəsrəviAzəri kələməsəni dil adı kimin istifadə edir. Əhmed Kərəvinin əsərlərində Azəri məfhumu etnisite ve millət mənasında dəyil. Kəsrəviyə görə Azəri dili İran menşeli dildir  ve bu dili danışanlar isə ariya nejad/ırqına mənsubdurlar.
Fars milliyətçiləri Əhməd Kəsrəvinin qondarma tezislərini bele təhrif etmişlər ve Kəsrəvinin istifadə ettiyi mənanın ötəsində faydanırlar. Kesrevi Azəri dilini Azərbaycanın əski dili kimin tərif edir, ancaq Fars milliyətçiləri bugün də Azərbaycanda danışılan dilin Azəri olduğunu iddia edirlər. Halbu ki, Kəsrəvi  Azərbaycanın bugünkü diilini türkçə olduğunu qəbul edir.Əhməd Kəsrəvə Azəri kələmesini  dil adı kimin istifadə edir, fars milliyətçiləri isə Azəri kələməsini etnisitə, millət ve ırq/nejad mənasında istifadə edir.
Görüldüyü kimin Azəri kələmesi ne mənaya gəldiyi bəlli olmayan çox mubhəm bir məfhuma çevrilmişdir. Bu da Fars milliyətçilərnin esası çelişki/tenaquzlərindən biridir.
Fars milliyətçiəlri öz teorisiyənlerinin tezislərini tehrif edərek kültürəl/fərhəngi Faşist özəlliklərini  açıq şəkildə göstərmiştir. Əhməd Kəsrəvi kimin fars milliyətçi teorisiyəni  tehrif edən siyasi axımın həqqniyetdən nə qədər məhrum olduğu ortadadır. Bu təhrif Azəri kələməsəni tarixi mevzu olmaqdan çıxartmış,  asimlasyon ve inkar siyasətinin önəmli vəsiləsine çevirimişdir.
İşinin qərib tərəfi fars milliyətçilərinin bu təhrif dəyil. Çünki onlarin ne olduqlarını  bilirik . İranda özlərini “dəmokrat” olaraq adlandıran niruların/quvvələrin də bu kekələməni  istifadə  etmələri  çox calibdir.
Mehran Baharli:
Mәnim bu qonudakı görüşlәrim özәtlә belәdir:
1-“Âzәri” adını, “Türk” xalqı vә dili üçün qullanmaq tәmәlsiz vә yanlışdır. Bu ad nә İran’da, nә Türkiyә’dә, nә dә İngilizcәdә biz vә dilimizi adlandırmaq üçün işlәdilmәmәlidir.
2-Türkül (Turkic) x...alq vә millәtlәr hәr biri öz bәyәndiklәri, mәnimsәdiklәri vә işlәtdiklәri adlarla adlandırılmalıdırlar. Örnәyin Özbәk, Uyqur, Tatar, Türkmәn, Qazaq, Qırqız, ....
3-Türkül (Turkic) xalqlar arasında, milli adı ortaq vә “Türk” olan iki millәt vardır. O da biz vә Türkiyә-Balķan-Qibris’dә olanlardır. Bu iki millәti adlandıranda, özәlliklә bunları bir birindәn ayırt etmәk istәrkәn, “Türkiyә Türkü” vә “Azәrbaycan Türkü” diyә adlandırmalıyıq. Necәki “Balķan Türkü” vә “Qibris Türkü” deyirik.
4-Acı gәrçәk budur ki milli adımız olan “Türk”ü, tәkcә İran devlәti vә Paniranistlәr deyil, Türkiyә rәsmi görüşü dә bizim әlimizdәn almaya, bizdәn çalmaya qalxışmışdır. Bu davranış kәsinliklә bizim qәbul edәbilәcәyimiz bir davranış deyildir.
5-Türkiyә Türklәri, özәlliklә bu ölkәnin eliti vә rәsmi görüşü, bizim milli adımız olan “Türk”ü bizә qaytarmaq vә daha doğrusu “Türk” milli adınını bizimlә paylaşmaq zorundadır. Türkiyә rәsmi görüşü, “Türk”ün millәt adı vә etnik ad olaraq tәkcә onları deyil bizi dә tәmsil etdiyini, bu milli adın iki millәtә âyid olduğunu qәbul etmәli vә bu gәrçәyә sayqı göstәrmәlidir.
6-Bu doğrultuda, Türkiyә mediyasında çıxan “Türk-İran ilişgilәri” kimi tәrkiblәr tәmәldәn yanlışdır. Birincisi buna görә ki “İran” bir devlәt adıdır, millәt adı deyildir. Dolayısı ilә “İran”ın qarşılığı “Türkiyә” olmalıdır vә nә “Türk”. İkincisi “Türk”, Türkiyә devlәti ilә eşit tutulamaz, Türkiyә devlәti bütün Türkiyәlilәrin vә nә tәkcә bu ölkәdә yaşayan Türklәrin devlәtidir. Ayrıca “Türk”dәn amac, bir millәt isә dә, onu Türkiyә’dә yaşayanlara tәkәl vә özәl etmәk yanlışdır. “Türk”, Türkiyәlilәrin milli adı olduğu qәdәr, bizim dә milli adımızdır.

Thursday, March 17, 2011

Son Çerşenbe Günü Tebrizde Ne Oldu?

Son Çerşenbe Günü Tebrizde Ne Oldu?
Arif Keskin
15 Mart son Çerşenbe günü Tebrizden gelen video görüntüleri çox anlamlı. Yüzlerce insan “türk dilinde medrese-olmalıdır her kese” kimi milli şuarlar verir. İnsanların rejimle çatışma/dergir olma niyetlerinin olmadığı görsenir. Niruy-e intizaminin ( güvenlik Güçlerinn) motorları gelince qalbalıq  yavaş yavaş dağılır.
-Günlerdir Tebrizi küçeye çekmek isteyirler. Ancaq olmur. Niye olmadığını bu video görüntüleri gösterdi. Bu video Tebrizin hanki hedef ve şuarlarla  meydana geleceyini gösterir. Azerbaycanlıların haqlı isteklerine göz yumanlar ve ona qarşı çıxanlar dünyanın deyişdiyini anlamırlar.
-“Ne solçuyam ne sağçı milletçiyem milletçi” şuarı rehmetli Ali Tebrizlini xatırlatsa da, ancak  burdaki sol ve sağ kelimesinden meqsed islahteleb(reformcu) ve usulgeralardır(muhafazakar) . “Ne solçuyam ne sağçı milletçiyem milletçi” milli herekatın istiqlalını ve üçüncü cebhe kimliyinin tesbitidir.
- İki-üç hefte önce “ son çerşenbe varlığımızi gösterelim” teklifi edildiyinde bezi dostların nigarançılıqları var idi. Bu görüntüler o nigarançılıqlara yer olmadığını gösterdi. Azerbaycan milletnin istekleri ve şuarları o qeder ferqlidir ki onu musadire etmek mümkün deyil.
- Varlığımizi göstermenin menası feqet miting, gösteri, üsyan ve çatışma deyil. Son çerşenbeki gelişmeler bunu gösterdi. İnsanlarımıza her hanki bir şekilde zerer gelmeden analamlı bir iş gerçekleşdi.Bizim emeli imkanlarımızın geniş olduğunun ferqinde olmalıyıq.
-Milli herekatımız son çerşenbe günü bundan daha güçlü özünü gösterseydi onun tebliğatı tesiri çox ferqli olacaqdı. Hamıya çox yaxşı cevab verilecekdi. Azerbaycan milletinin sukutunun menası hammıya daha aydın  anlaşılacaqdı.
- Merkeziyetçiler Azerbaycanın sukutunu da  musadire edirler. Biz Azerbaycanın sukutunun musadire edilmesinin de qabağını almalıyıq. Son çerşenbedeki gelişmeler sukutumuzu musadire edenlere böyük cevabdır. Biz bu işleri daha ferqli şekillerde tekarar etmeliyik.
- Son çerşenbe gösterdi ki, milli herekatımız hezine vermeden öz  varlığını ve şuarlarını dünyaya duyuracaq imkanları yaradibler. 
- Hicri-Şemsi tezeilinin onüçüncü günü (13-ücü günü) bizim üçün yene önemli gün olabilir. Tezeilinin onüçüncü günü Azerbaycanın musiqisi ve edebiyatının şöleni/ceşni günü olabiler. Her şeher özü öz coğrafi şeraitine göe uyqun yerler seçebiler. Daha kiçik Babek qalası tecrübesini yaşaybilerik. Bu şölen siyasi şuarlar vermeden de olabiler. Önemli olan  o gün Azerbaycan musiqi ve edebiyatını teneffus etmek. Xaricde de o gün musiqi ve edebiyat geceleri qurulabiler.
http://www.youtube.com/watch?v=JMR9-ETk5kE

Sunday, March 13, 2011

Urmiye Şəhərindən gələn ışıqlar- Əsgərxan Əfşar Urəməvi

Urmiye Şəhərindən gələn ışıqlar- Əsgərxan Əfşar Urəməvi (Əbdolmalikı)
Urmiye (Urmu) şəhərı Qacar dövründə və Azərbaycan – rus savaşları əsnasından çox kəskin ( kritik )Oynama (rola) sahibimiş və Urmiyeli  siyasi adamlar o zaman önəmli Oynamalr (roller) oynamışlar . Rus ordusunun zəfərindən sonra Urmu şəhərı zəmanət kimin Türkmənçay və Gülistan Anlaşmalarinda göstərilmişdi və Urmu əyər Abbas Mirza Rusun tələb etdigi cərimələri{10krür tümən ( 5milion tümən ) } ödəməməmiş olsaydı Urmu şəhəri Ruslara verə bilirəmiş ( 1243 Köçsəl - Aysal İl) . Urmiye şəhərinin qabiliyətlı siyasət adamlarından biri Əsgərxan Əfşar Urəməvimiş . Bu siyasət adamı məmaliki məhsruse- Iranın o tarixə kimi birinci elçisi olaraq Fıransada mənsüb oldu . Qacar şahı ( Fəthəli Şah ) bu vəsiləilə istəyirdi Fıransız başçısı Napoleon ilə Ruslara Qarşı Anlaşma bağlayıb və onların sılah və savaş bilimlərindən faydalansın . Bu Çalişmalar finkoneştain anlşmasına nədən oldu , Ancaq təsüfki çox qısta bir sürə sonra Napoleon Ingiliıslərlə anaşmasından sonra tək tərəflı olaraq bu anlaşmanı dayandırdı . Əsgərxan Əfşar 1808dən 1810-a qədər Fıransada ıqamət etmışdır . Bəzi tarixçilər onun firamasunerı məhfillərlə əlaqədar olduğunu ıdia ediblər . Əsgərxan Əfşar əbdolmalkı 1249hcri qəmri Urmiye (Urmu) şəhərində Dünyasını dəyışıbdır ,qəbri Urmu Şəhərinin Ceneral məçidinin şəbıstanındadir . O mərhumun Xanımıda həmin yerdə gümülübdür . Həmin məçid Əfşar sərdarının xərcilə və evinin qunşuluqunda tikilmişdir . Əsgərxan xanımların ıctmaya əyaq açmasında dəyərli Oynam (rol) oynamışdır . nəzərə almalıyıq ki Əsgərxan məhələsi o zaman hindo məhələsi adlanırəmış və 1273 hecri qəməri yəni 24i l sərdari Əfşarın olumundən sonra digər Əfşar sərdarı ki oda təsadofən Əsgərxan Əfşar adıla məruf oymuş və kürd isyançılarla savaşda ( Dərəgiz çimən lərində ) şəhid olduqdan sonra Hindo məhəlləsinin dərvazasından şəhərə cənazəsi gətiriləndə olduqdan sonra , o şəhidin adı paydar qalsın diə Urmunun əhalısı tərəfindən adını Əsgərxanməhələsi ilə deyişdirilmişdir bu məhəllənin adı Əsgərxan Əfşar Əbdolmalikı ilə həç bir munasıbətı yoxdur .
Sözcük:
Köçsəl İl : Hicri ili
Aysal İl : Qəməri ili
Yazıçı: Urmulu Taymaz
http://tinyurl.com/6lahyxl 

Wednesday, March 9, 2011

Urmiye'li Türk Qoşar İsmaıl Ülkər və Yaşıl Şerı

İsmayıl Mədədi Osalı (ÜLKƏR) 15\05\1348 (08\08\1969) –ci ildə Güney Azərbaycanın Urmiyə şəhərində orta hallı bir ailədə dünyaya göz açdı. Mərhum atası Seyfullah, əməkli ədliyyə karməndi idi. Anası Nüsrət, ev xanımıdır. O, ilk, orta və mütəvəssitə dərslərini Urmiyənin "...Vəziri", "Azadi" və "13 Aban" oxullarında bitirdi. 1367 (1988) -ci ildə Binab Üniversitəsində Fars dili və ədəbiyyatı bölümünə girdi və 1371 (1992) -ci ildə məzun oldu. 1378 (1999) -ci ildə Türkiyyəyə gedərək, Ankara Gazi Üniversitəsində TÖMER (Türkçe ve Yabancı Dillər Öğrenim, Araştırma ve Uygulama Merkezi) diplomasını aldı. 1379 (2000) -cu ildə İzmir EGE Üniversitəsini qazandı və "Türk Dili ve Edebiyatı" Bölümü "Türk Lehçeleri ve Edebiyatları ana bilim dali"nda magesturatura (yüksək lisans) yapdı. 1382 (2003) -ci ildə Prof. Dr. Yavuz Akpınarın danışmanlığıyla yazdığı Mrağalı şairimiz "Bulud Qaraçorlu Sehend"in Hayatı ve Eserleri Üzerinde Bir Araştırma" adlı tezini Prof. Dr. Rıza Filizok, Prof. Dr. Ömerfaruk Huyugüzel, Prof. Dr. İsmail Aka"dan oluşan juri qarşısında müdafiə etdi. 1385 (2006) -ci ildə Bakı XƏZƏR Üniversitəsində Prof. Dr. Hamlet İsaxanlının elmi rəhbərliyi ilə Azərbaycan Dili (Türkcəsi) və Ədəbiyyatı bölümünün PH.D dərslərini keçirdi. 1387 (2008) -ci ildə "Məşrutiyyətdən Günümüzə Qədər Güney Azərbaycan Sərbəst Şer Gəlişimi (İnkişafı)" adlı dissertasiyasını (doktorantura tezini) müdafiə edəcək. Ülkər, mütəvəssitə tələbəsi ikən 1363 (1984) –cü ildən etibarən çeşitli Türkcə heca qalıblarında və özünə xas sərbəst formada şer süyləməyə başladı. 1370 (1991) –ci ildə "Rudəki" intişaratına verdiyi ilk şer kitabı "Günəş Tonqalı, Yalqız Bitki" iki il gecikdikdən sonra 1372 (1993) –ci ildə basıldı. 1377 (1998) –ci ildə "Buyur Addım At" adlı ikinci şer kitabı (Narənc Yayınları- Tehran) oxuyucularıyla tapışdı. 1383 (2004) –cü ildə "Bir Salxım Dan Yeli" adlı üçüncü şer kitabı (şair tərəfindən) nəşr oldu. 1386 (2007) –cı ildə "Sevda Yoldaymış" adlı dördüncü şer kitabı (Yaz Nəşriyyatı – Urmiyə) yayınlandı. Ülkərin beşinci şer toplusu və "Bulud qaraçorlu Səhəndin həyatı və əsərləri üzərində bir araşdırma" adlı tənqədi çalışması çapa hazırlanmaqdadır. İsmayıl Mədədi indilikdə Urmiyədə yaşayır. Urmiyə və Təbrizdə Azərbaycan və İstanbul Türkcəsi dərslərini (TÖMER) oxutmaqla məşguldur. Evlidir və "Araz", "Elay" adlarında bir oğlu və bir qızı vardır.
  İsmayıl ÜLKƏR
``Bir Salxım Dan Yeli`` kitabından

``YAŞIL``
Yağ yaşılım yağ!
Sinəmə sərpil sərin – sərin
Yağ yaşılım yağ!

Beyni ol başımın
Dol mənə yaşıl
Dol!
-
Əli kəsilsin su düşmanının
Beli bükülsün beton sevənin.
Gözü görməz olsun geydiyi qarasını
Görmək istəyənin
Yaşılın yarasını!
--
Gəl mənə yaşıl gəl
Ən uca ağacdan mənə ayaq ver
Ən bala butalardan mənə bir cüt
Əl!
-
Gül mənə yaşıl
Gül!

Monday, March 7, 2011

Güney Azerbaycan Türkleri ve Ulusal Herektde bezi tənqidlərə Qısa yanıtlar

Güney Azerbaycan Türkleri ve Ulusal Herektde bezi tənqidlərə Qısa yanıtlar
Arif Keskin
- Siyasi ve sosial hereketleri tehlil ederken feqet o hereketin içinde bir teyfin/kesimin  fikirlerini esas almaq ve hereketi bir bütün olaraq görmemek xetalıdır. Azerbaycan Milli hereketi içinde çox ferqli görüşler vardır. Azerbaycan milli hereketi anlamaq üçün  belli bir teyfe/kesime baxmaq yerine milli hereketin ana axışına baxmaq lazımdır.
-Siz milli hereketin içinde milli-umumi teşkilatın ve rehberiyetin olmamasını “anarşı” kimin gösterirsiniz. Elebil ki, milli herekete “başı boşunalıq” ve “herce- u merc” hakimdir. Bu baxış doğru deyil. Doğrudur ki, milli hereketin böyük teşkilatı ve rehberi yoxdur. Ancaq bu veziyet “anarşıyle” eyni anlama/mena gelmez. Milli hereketin  son  iyirmi (20) illik keçmişini tehlil ettiyimizde herekete hakim olan rasyonelite/eqlaniyet esası vijegidir. Milli hereketi  öz pragmatist ve eqlani emelleriyle her fursetden nehyaet derecede faydalanmışdır. “ Anarşı” olasaydı indi milli hereketimiz olmazdı. Milli herekete kolektif ağıl/umumi ağıl hakimdir. Kolektif ağıl günümüzün esası özelliklerindendir. Baxın ne Tunus ne Mısırda üsyan hereketlerinin müşexxes teşkilati ve rehberi yox idi. Bugün Libyada geden itiraz hereketi ortaya çıxdığında ne teşkilatı varidi ne de rehberiyeti. Günümüzdeki siyasi ve sosial hereketlerin mahiyeti çox deyişib. Azerbaycan Milli hereketi 20 –nci esrin hereketidir ve modern hereketdir. Sizin dağınıq olaraq gördüyünüz hereketi birleşdiren bir “biz” var. Bir hoveyet terifi var. O “biz” esasında şekillenmiş dünya görüşü var. Bizim milli hereket görünürde “atomize” görünse de ancaq ele deyil. Milli hereketi r birleşdiren o “bizi” anlamadn milli hereketi anlamaq mümkün deyil.
- Milli hereketi içinde heç kim “ ehmedinejad dönemi xatemi döneminden daha yaxşıdır” diyen görmedim. Bele yazıbsınız ki, elebil bizimkiler Ehmedinejadı tercih edirler. Bu yanlış tesevvür. Ehmedinejadla milli hereketi arasına qan girib. Milli hereketin Ehmedinejadla qan davası var. 2006-daki xordad /Mayıs hadiselerini lütfen xatırlayın. Azerbaycan Ehmedinejada qarşı üsyan etmişdi. Azerbaycan Ehmedinejad ve Xameneyiye üsyan eden ilk bölgedir. Azerbaycan Ehmedinelada heç bir zaman ses/rey vermedi. 2005 seçkilerinde  Ehmedinejad Erdebilde en az rey getirmişdir. Hamımız bilirki ki Ehmedinejad 1993-1997 arasında Erdebilde valı/ustandar idi. Azerbaycan 2009 seçkileri  ya Museviye ya da Mehdi Kerrubiye rey verdi, Ehmedinejada rey veren çox az oldu. Ehmedinejadın Tebriz son gelişinde  millet heç istiqbal etmedi ve “traxtor” “ tarxtor” şuarıyla huyladı.
- Milli hereketinin Yaşıl Hereketine uzaq durmasını “ Ehmedinejadi” hemayet olaraq görmek xetalı.  Yaşıl hereketini emeli hemaye etmeyenler  Xameneyinin yanındadır sözü qeyri-e demokratik ve faşizan durumdur. Yaşıl herekatı ortada yoxken milli hereketi rejimle mübarize edirdi.Siz islahatçılardan behs edirsiniz.  İslahatçılar kimlerdi ki?. İslahatçılar rejimin bir parçası. Emin oluan ki İslahatçıların böyük liderleri Xameneyni  deyişdirmek niyetleri yoxdur qaldı ki rejimi deyişdirsinler. Lütfen Ataullah Muhaceraninin Londra /Lendendeki son damışıqlarını izleyin.
- Yaşıl hereketini emeli himaye etmeyenler “ Xmaeneynin yanındadır” sözü Yaşıl hereketinin esasi tezleriyle tenaqüz teşkil edir.  Çünki Yaşıl hereketi hele umumi-seraseri herekete çevrilmeyıb. Çoxğrafi ve tebeqati olaraq mehdud yerlerde qalıb. Demek ki onda İranın böyük bölümü Xameneyni hemayet edir. Onda gerek diyek ki  Meşehed, İsfahan, Sari, Belüçistan, Kürdistan ve diger yerlerın hamısı  Xameneyini hemayet edir . Bu doğru deyil . Yaşıl hereketi emeli hemaye etmemenin çox ferqli sebebler var. Yaşıl hereketi mensubları bunlar tehlil etmek ve onlradan ders çıxartmaq yerine ona-buna yaman –yoğuz deyirler.
- İran Etelaatının istixbarati  faaliyetleri her zaman vardır. Ancaq İran etlaatını böyütmemek lazım. İran emniyeti ve etlaati teşkilati serkub maşınıdır. Dünya etlaati/emniyeti  sistemleri içinde en geri teşkilatdır. Xameneye “Yaşıl Hereketi bitmişdir”, “Tunus ve  Mısır da islam inqılabı olur” , “ Musevi rey getirebilmez” ve  “1997-de Eliekber Nateq Nurinin prenzedent olacağını pişbini” eden teşkilatdır. Onlarca tehilili xeta eden bir teşkilatdır. Adam dövmek, qorxutmaq, öldürmek vb. bunları etlaatı faaliyet sayılmır artıq . İran etlaatı özünü böyük göstermek isteyir. Etlaat Babek qalası ve Xordad hadisesini de engellmek isteyirdi niye başarı olabilmemişdi?
- Yaşıl hereketi 2009-dan beri ortaya çıxıb ve o günden günümüze qeder milletler meselesinde heç bir şey demir. Yaşıl hereketi “ Azerbaycan milli hereketi öz teleblerini tetil ederek bize qatılmalıdır” deyir.  Milletrler meselesinde en kiçik teviz bele vermek istemir. Bu çox mühhim ve stratejik meseledir. Beluçistan, Ehvaz, Kürdistan, Türkmen Sehra vb. sessizliyi bunu gösterir. İrandaki fars olmayan milletler yaşıl hereketine uzaq durur.  Bunun heç anlamı yoxmu?
- Azerbaycan 1906 Meşrutiyetden günümüze qeder edem merkeziyetçiliyi mudafie edir. Azerbaycan 1906-dan günümüze qeder encümen-e Eyaleti ve Velayetiden behs edir. Azerbaycana göre edem merkeziyet olmazsa iranda heqiqi demokrasi olmaz. Azerbaycanın tezi öz haqlılığını gösterib. Yüz(100)ilden artıqdır ki  demokrtaik mübareze gedir ancaq netice vermeyib ve vermeyecek de. Azerbaycan bütün bu tarixi tecrübeler ışığında meseleye baxır.  Ortada iki ferqli demokrasi analyışı var.

Saturday, March 5, 2011

iran Tarihi - Türk dili ve Devlet Siyaseti

Nesib NESİBLİ -Vedadi Mustafayev
Çev: İstemihan TÜRKCAN
Çok uluslu İran’da milli mesele toplumun karışık ve de çözülememiş köklü problemlerinden biridir. Bu itibarla ortaya çıkan toplumsal ve siyasi hareketler, problemin çözümüne ilişkin olarak çeşitlilik arz ederken, bazen de birbirine zıt mevkide yer almışlardır. Milli meselenin esas problemlerinden birini ve genelde asıl unsurunu oluşturan milli dille (ana dille) ilişkili olarak bu çeşitlilik daha çarpıcı şekilde ortaya çıkmaktadır. Bu bakımdan, devletin yürüttüğü dil politikası ve ortaya çıkan toplumsal hareketlerin bu resmi politika ile olan ilişkilerinin araştırılması, milli meselenin genel durumu ve çözüm yolları hakkında belirli bir fikir elde etmek için büyük bir öneme sahiptir.

Gelişmekte olan çok uluslu ülkelerde devletlerin dil politikalarında iki eğilim göze çarpmaktadır. Birincisi toplumu oluşturan etnik unsurların manevi ve medeni gelişimini sağlamak, ikincisi ise seçilen bir dilin – ki bu her zaman egemen ulusun dilidir- gelişmesi için gerekli asimilasyon. süreçleri yaratmaktır.
İran devleti 1920’li yıllardan itibaren İran’ı oluşturan etnik unsurlara yönelik olarak asimilasyon politikası yürütmeye başlamıştır. Bu politika, Fars olmayan mazlum milletlerin aydınlarının direnişi ile karşılaşmıştır.
Bu söylediklerimiz Türk dili (Azerbaycan Türkcesi) ve onun taşıyıcıları için de geçerlidir. Ancak önceden şunu belirtelim ki, bu yazıda dil meselesine ilişkin asimilasyon sürecini ortaya çıktığı zamandan itibaren ele almak mümkün değildir, bu nedenle yazımızı, kronolojik çerçevesini esasen son kırk yıl ile sınırlandırmayı ve bu çok yönlü meselenin ana unsurlarını ortaya çıkarmayı amacımıza uygun bulduk.

İran’ı oluşturan iki ana etnik unsur olan Farslar ve Azerbaycan Türkleri milli süreçlerin ortaya çıktığı 19.yüzyılın başı; İran sosyal hayatında burjuva değişikliliğinin zaruriliği ve ülkeyi yarı sömürge durumdan çıkarmaya yönelik düşüncelerin yayılmaya başladığı bir dönem olmuştu. Bu düşünceler genellikle İran milliyetçiliği şeklinde ortaya çıkarak yavaş yavaş ideolojik bir boyut kazanmaya doğru ilerlemekteydi.
Bütün milliyetçi hareketler gibi İran milliyetçiliği de, toplumun kapitalist süreçlere geçişinin zaruriliği düşüncesini dillendirmeye ve emperyalist devletlerin nüfuzunu zayıflatmaya yönelmişti. İran’ın gelişmesini sağlamak, onu güçlü bir devlet olarak görmek isteyen, Batı Avrupa’nın milli bakımdan benzer grupları ile tanışan yeni burjuva aydınları ve siyasi kadroları 1920’li yıllardan başlayarak ülkedeki dil çeşitliliğini gereksiz, bölgesel özerkliği ise silahlı anarşi ile aynı görüyorlardı. Çok dilli ve çeşitli medeniyete sahip toplumu; tek dilli, tek medeniyetli diğer bir ifade ile etnik bakımdan İran’ı homojen bir ülke olarak görmek istiyorlardı. Demokrat fikirli bir takım toplumsal ve siyasi kadroların (aralarında azımsanamayacak sayıda Azerbaycanlı da bulunmaktaydı) birleştiği bu hareket taraftarları, bu yolda aşağıda ki çalışmaların yapılması gerektiğine inanıyorlardı.

1- Fars dilini ve İran tarihini ülkenin bütün bölgelerinde, özellikle Azerbaycan, Arabistan ve Belucistan’da yaymak ve öğretmek,
2- İran’ın tüm bölgelerini birbirine bağlayacak bir demiryolu yapmak,
3- Farsça olmayan coğrafi, askeri ve arazi isimlerini değiştirmek,
4- Sınır boylarında yaşayan Türk ve Arap unsurlarını ülkenin iç bölgelerine göç ettirmek ve onların yerine Fars grupları yerleştirmek,
5- Merkezi devlet mekanizmasının işlevsel rolünü güçlendirmek.[1]
Bu merkezileştirme fikri, milli süreçlere karşı tarafsız bir tavır alan Türk Kaçar ailesinin hakimiyetinin devrilmesinden sonra Rıza Şah Pehlevi tarafından hayata geçirilmiştir. Rıza Şah diktatörlüğü döneminde (1925-1941) İran milliyetçiliği (paniranizm) artık olgunlaşmış bir ideolojiye dönüşerek İran milli siyasetinin ana prensipleri haline gelmiştir. Böylece İran siyasetinin tüm yönlerini paniranist yaklaşım belirlemeye başlamıştır.
Hakim kadroların ideolojisinin temelinde “Tek İran milleti” anlayışı yer almaktadır. Bu fikrin biçimlenmesinde: “Kave, İranşehir, Ayende vb. basın organları etrafında toplanmış milliyeti Türk (Azerbaycanlı) olan; H. Kazımzade-İranşehr, S.H. Tagızade-Şafak, M.Afşar, A.Gezvinli ve özellikle S.A.Kesrevi büyük rol oynamışlardır. “Tek İran milleti” fikri çok zayıf, uydurma ve bilimsel bir temele sahip olmayan bir ideoloji konsepti olarak, milli siyasetin ana prensiplerini tayin etmeye yönelmiştir. Bu siyasette, ülkenin en önemli bölgesi olan Azerbaycan’a ve sayı bakımından en büyük etnik grup olan Azerbaycanlılara özel bir önem verilmiştir. “Tek İran Milleti” fikrinin esası şu iddiaya dayanmaktadır. İran’ın başka eyaletleri gibi Azerbaycan’ında en eski ve köklü ahalisi “Arilerdir”. Azerbaycan ahalisi XIII. ve XIV. asırlara kadar İran dillerinden birinde (Azerice) konuşmuştur. Türkçe ise Azerbaycanlılara zorla kabul ettirilmiştir.
Bütün bu iddialar Azerbaycanlıları Farslaştırma siyasetinin gerekliliği fikrine meşruiyet kazandırmak ve devleti böyle bir siyaseti yürütmeye sevk etmek için gerekmektedir. İşte bu siyaset, Türk dilini eğitim sisteminden, yayın hayatından, kültürel sahalardan (tiyatro, müzik), idari sistemlerden vs. çıkarmak, diğer bir ifadeyle Türk dilinin fonksiyonel sahasını, sözlü ve sadece konuşulan bir dil ile sınırlandırmak anlamına gelmektedir.

Böylelikle XX. yüzyılın öncelerinde İran milliyetçiliği olarak şekillenmeye başlayan ideoloji; 20’li yıllardan itibaren Fars şovenizmi gibi irticacı (gerici) bir biçim alarak Rıza Şah diktatörlüğü devletin iç siyasetinin ideolojik esasını teşkil etmiş ve azınlıkları Farslaştırmayı kendine hedef seçmiştir.
Paniranizm ideolojisi ile mücadelede karşı bir hareket olarak Türkçülük ortaya çıkmakta ve de hızla yayılmaktaydı. Milli birlik sürecinin devam ettiği bir dönemde etnik birliğin en değişmez şartı olan dil birliği, Azerbaycan aydınlarının ilgi alanı içindeydi. Onlara göre çokuluslu İran’ın devlet yapılanmasında askeri, coğrafi ve kültürel özerkliğin yer alması gerekmekteydi. Askeri ve coğrafi özerklik, XX. asrın başlarında iki defa ( 1905-1911 ve 1920 li yıllar ) Azerbaycanlıların sosyal ve siyasi mücadelesinin hedeflerinden biri olmuştur. Ancak bu hareketler döneminde kültürel özerklik talebi henüz siyasi bir talep olarak ileri sürülmemiştir. Bununla beraber kültürel canlanma devam etmiş, Kuzey Azerbaycan’ın, daha sonra Sovyet Azerbaycan’ının kültürel hayatındaki ilerlemeler bu canlanmaya olumlu yönde etkide bulunmuştur. Türkiye’ de XIX. yy da ortaya çıkan, sonraları özellikle I. Dünya Savaşı yıllarında kendini daha da belli eden Türkçülük düşünceleri, İran’da Türkçülüğün gelişmesine iki yönlü olarak etki de bulunmuştur. Bir yandan; Pantürkizm ve Turancılık idealiyle ifade edilen bu düşünce, bazı Azerbaycanlı aydınları Paniranist zemine kaydırırken, diğer yandan da Türkçü aydınların, Türk tarihi, medeniyeti ve dili hakkındaki yazıları ve fikirleri, Azerbaycanlı aydınların bir kısmında milli şuurun şekillenmesinde olumlu etkide bulunmuştur. 20’li yılların ortalarında Türk  dili, tüm engellemelere rağmen bazı şair ve yazarların ( M.E.Möcüz, Makılı Ali ) yeni eserlerinde, folklor faaliyetlerinde, din adamlarının cami vaazlarında ve dini kitaplarda, geleneksel kültür hayatında (düğün, yas, destan vs.) yaşayıp, gelişiyordu. Bununla beraber bir kısım Azerbaycanlı aydında Farslaştırma siyasetine karşı muhalefet güçlenmeye devam ediyordu.
II. Dünya Savaşı döneminde müttefik kuvvetlerin İran’a girmesi ve Rıza Şah’ın büyük oğlu Muhammet Rıza lehine iktidardan ayrılması ile ülkenin sosyal hayatının kısmi demokratikleşme süreci de başlamış oldu. Azerbaycan da sosyal-siyasi teşkilatlar kuruluyor, Türk dilinde gazete ve dergi yayınlanmasına teşebbüs ediliyor, Türk dilinin basın ve eğitim sahalarında kullanılması talebi dile getiriliyordu. Diğer taraftan İrancılık taraftarları da faaliyetlerini genişletiyorlardı. Onlar da çalışmalarını destekleyecek ideolojik zemini, H. Katibi’nin “ Azerbaycan ve İran’ın Milli Birliği” adlı kitabında buluyorlardı.[2]
1945 yılının sonlarına doğru Azerbaycan’da bağımsızlık hareketi genişlemiş ve milli hakimiyeti ifade eden, Milli Meclisin ve Milli Hükümetin kurulması ile neticelenmiştir. Milli demokratik hareketin esas vazifelerinden birini olarak,Türk dilinin statüsünün yükseltilmesi ve gündelik kullanım dilinden eğitim, kültür ve devlet dili seviyesine çıkarılması uğrunda mücadele teşkil ediyordu. Azerbaycan Demokrat Partisi’nin 1945 (2-4 ekim) yılındaki birinci kurultayında kabul edilen programı da göstermektedir ki, ana dil milli kültürün ilerlemesinde esas araçtır. Bu nedenle Azerbaycanlı çocuklar gecikmeden ana dilinde eğitim almaya başlaması gerekmektedir. Programda öncelikli olarak Türk dilinde derslik ve ders araçlarının hazırlanması amaçlanmıştır. Programda ayrıca basında (42. madde ) ve devlet organlarında (45. madde) Türk dilinin kullanılması talep edilmekteydi. Daha sonra 1946 (6 Ocak) yılında Milli hükümet “dil hakkında” özel bir kararı kabul etti. Bu kararla milli demokratik rejim döneminde (1 yıl) eğitim ve kültür ocaklarının, radyo, tiyatro, üniversite ve devlet organlarının dili Türk dili oldu.

1946 yılının sonunda Milli Demokratik hareket yenilmiş olsa bile, bu hareket İran hayatında, özellikle Azerbaycan halkının zihninde derin izler bıraktı. Hareket, Azerbaycan meselesinin demokratik yollarla çözümünün mümkün olduğunu göstermiş ve Türk dilini, milli meselenin taşıyıcı gücü haline getirmiştir.
Bazı katı İrancı şovenistlerin ısrarcı olmalarına rağmen, yönetim ülke nüfusunun önemli bir bölümünü oluşturan Azerbaycanlıları kendi topraklarından göç ettirecek güce sahip değildi. Ancak buna rağmen, Milli Demokratik hareketin yakalanan katılımcılarının bir bölümü aileleri ile birlikte güney ve batı bölgelerine sürgün edildi.
Savaştan sonraki dönemde, özellikle 60’lı ve 70’li yıllarda rejim amacına belli oranda ulaşmıştır. Bu başarı özellikle demografik süreçlerin işleyişinde dikkat çekmektedir. Azerbaycan’da ekonomik durum, merkez ve İran’ın güney bölgelerine oranla zayıf kalması, nüfusun bir bölümünün bu gelişen bölgelere göç etmesine neden olmuştur. Diğer yandan varolan rejimin plana uygun siyaseti sonucunda Azerbaycan’da, Türk olmayan etnik unsurların nüfusunda artış olmuştur. Böylelikle Tebriz’ de kurulan sanayi işletmelerinin, Muğan’daki ağır sanayi komplekslerinin, yerli idare çalışanlarının ve askeri garnizonların büyük bölümü Türk olmayanların eline geçti.

1970 in sonlarına doğru, Türk dilini kullananların İran’ın çeşitli yerlerinde yaşamaları olumsuz sonuçlar doğurdu. Azerbaycan’da yaşayan Azerbaycanlılar, artık İran’daki tüm Azerbaycanlıların yarısından daha az bir nüfus haline geldiler. Bu durum Azerbaycan meselesinde yeni şartların ortaya çıkmasına ve zaten zor olan meselenin çözümünün daha da zorlaşmasına neden oldu. Mevcut rejim ise Azerbaycanlıları Farslaştırma sürecini hızlandırıyordu. Çünkü İran’ın başka bölgelerine göç ettirilen veya hali hazırda orada yaşayan Azerbaycanlıların süratle Farslaştırılması zorunluluğu ortaya çıkmıştı.
Şah’ın “Azerbaycan’da çocuklara üç yaşından itibaren Fars dili öğretilmeli” fikrinden hareket eden Tahran hükümeti bu bölgelerde ana okul yapılmasına büyük bir önem vermiştir. 1963/64 yıllarında Azerbaycan şehirlerinde 61 ana okulu mevcuttu ve bu tüm İran’daki ana okulların %70 i demektir.[3]

Türk dilinin kitle iletişim araçlarında kullanımının engellenmiştir.
1961 yılında Tebriz ve Erdebil radyolarında iki saat dini içerikli “yerli lehçede” yayın yapılıyordu. Buna ilave olarak bu dile ait (Fars dili) materyallerde Türk dilinin tarihi ve çağdaş etkileri göz ardı ediliyordu. Bir kısım muhalifler ise devlet siyasetinin aksini iddia ederek Türk dilinin kullanımının engellendiğini ilan ediyorlardı. Örneğin, tanınmış siyasetçi ve edebiyatçı E.E.Hikmet’ in iddiasına göre ; İran halkının % 95’i Farsça konuşmakta ve Fars alfabesini kullanmaktaydı. Sadece “Azerbaycan ve Huzistan’ın ayrı yerlerinde ve başka sınır bölgelerinde köylüler ve göçmen ahali, Fars dilini Türkçe veya Arapça ile karışık konuşmaktaydı.

Bu bakış açısı 40’lı yılların sonlarına doğru güçlenmiş olan katı şovenist hareket açısından son derece önemli dayanakları içermektedir. Hakim siyasetin ideolojik temelini sağlamlaştırmak için, A.Kesrevi’nin ulaştığı uydurma sonuçlar ve onun temas ettiği meseleler yeni ve daha bilimsel araştırmaların konusu haline gelmiştir. Kesrevicilik tüm boyutları ile yayılmaya başlamış, ancak ilerleyen süreçlerde giderek bilimsel araştırma çerçevesinden çıkarak , Azerbaycan’ın, Azerbaycan halkının eski ve orta çağ tarihi, dili, kültürü vs. hakkındaki yazıların metodolojik kaynağı haline gelmiştir. Bir durumu da belirtmekte fayda var ki, A.Kesrevi’nin tartıştığı meseleleri araştıran alimlerin hepsi seleflerinin “türettiği” sonuca ulaşmışlardır. Ancak aradaki tek fark, yeni araştırmalarda Azerbaycan’da Türkleşme sürecinin daha yakın dönemlere indirgenmesi ve Türk dilinin “zorla sokulduğu” ve “Azeri”dili tarafından Türk dilinin mağlup edilmiş olduğu iddiasıdır.
Bu fikirler; 50’li ve 60’lı yıllarda Y.Zeka, E.Kareng, R.Gennadyan, M.Mürrtezevi, M.Tebatebai ve diğerlerinin, Azerbaycan halkının eski ve şu anki diline yönelik eserlerinin ve Azerbaycan’la ilgili genel çalışmaların da ana hattını teşkil etmektedir. Bu fikrin temel iddiası ise; Güney Azerbaycan halkının konuştuğu dili, Türkiye, Sovyet Azerbaycan’ı ve diğer Türk ülkelerinde konuşulan dil ile aynı görmek yanlıştır[4]. Bu dile “Türk dili” demek yerine, “Fars dilinin yerli lehçesi” veya “Azerbaycan’ın şimdiki dili” olarak adlandırmak daha doğrudur.[5]
Böylelikle Azerbaycanlıların, ana dillerine karşı mesafeli ama Fars diline de o derece yakın olmaları amaçlanmaktadır.

Rejimin, tedbirlerine ve bu siyasetin ideolojik esaslarını kitleler arasında yayma girişimlerine rağmen, kısa bir zaman diliminde, kendine has dili, milli gelenekleri ve medeniyeti olan bu halkı Farslar içinde eritmek mümkün değildi. C.Al-Ahmet’e göre “ Nerdeyse 40 yıldır, İran hükümetlerinin çoğunluğu bu dili sınırlamaya ve hatta yok etmeye yönelmiştir. Bu dili “Azeri” ve “zorla kabul ettirilmiş” olarak adlandırdılar, Azerbaycan’da şehir ve mahalle adlarını değiştirdiler, Türk asker ve memurlarını Fars bölgelerine gönderdiler. Ancak buna rağmen Türk dilini yok etme amaçlarına ulaşamadılar”.[6] Toplumun çoğunluğunun okuma yazma bilmediği bir ülkede Farslaştırma siyasetinin başarısı, Paniranist yazarların dileklerinin ötesine geçemiyordu. Resmi kaynaklara göre, 1976/77’li yıllarda Batı Azerbaycan’ın 6 yaşından büyük olan kesiminin % 36,2 si, Doğu Azerbaycan’ da ( 1974/75 ) % 25,40’ı, Zencan’da ise % 30,30’u Farsça okuma yazma biliyordu.
Fars dilinin eğitim sisteminde , ordu ve devlet idarelerinde ki hizmetlerde, radyo , televizyon ve basın yoluyla nüfuz etmesi, Azerbaycan halkının bir bölümünde iki dilliliğe neden olmuştur. Bu iki dilliliğin işlevsel rolü asimilasyon politikasının etkinliğinin yeterli seviyeye ulaşmasını engellemiştir.
Hakim rejimin Farslaştırma siyasetinin sonuçlarını incelerken, bize göre son derece önemli bir etkileşime dikkat etmek gerekir. Azerbaycan’da Türk halkı ile İran dilini konuşan (Fars olmayan gruplarda) hızlı bir Türkleşme süreci yaşanmaya başlamıştır. Etnik olarak Tat halkından olan ve yukarıda adı geçen tanınmış demokrat yazar C.Al-Ahmet de bu konuya temas etmiştir. Ona göre “Zencan’da 28 köy Tat dilinde konuşuyorken şimdi bu sayı 9 köye kadar düşmüştür. Zencan ve Marağa’da görünen o ki Türk dili, önüne geçen İran lehçelerini silip süpürmektedir”.[7]

Yayın işinin son derece zor şartlarda olmasına rağmen, 1946 yılından sonra Azerbaycan edebiyatın da yeni eserler ortaya çıkıyordu. Bu yayınlardan belki de en önemlisi, hem tarihi hem de sahip olduğu fikri içerikten dolayı, M.Şehriyar’ın “Haydar Baba’ya Selam” adlı eseridir. Birkaç defa yayınlanan bu eserden önce sadece Fars dilinde yazan büyük şairin “ Haydar Baba’ya Selam” isimli bu eseri Fars şovenizmine verilmiş en tutarlı cevap olmuştur. Bu eserin, Milli Hükümetin devrilmesinin ardından Azerbaycan sosyal ve kültürel hayatına hakim olan bitkinliğin ve moralsizliğin yavaş-yavaş ortadan kalkmasında önemli bir işlevi olmuştur. Güneyli yazar G.Sebahi diyor ki: “Haydar Baba’ya selam, sessizliğin saltanatında bir top gibi patlayarak susmuş vicdanları ve uykuya dalmış hayalleri uyandırdı”.[8] Şehriyar’ın bu eşsiz eseri hakkında sayısız yazı kaleme alınmıştır. H. Sahir, Hosrof Mirza, M. H. Kerimi, M.H.Sefah, H.Mecidzade, G.Sebahi, B.Q.Sehend, H.Sadık (Düzgün), M.Ferzane, S.Cavid gibi orta ve ileri yaşa mensup, E. Tebrizli, E.Nabdil, H.Terlan, N.Berahani gibi genç şair ve yazarların ana dilde (Türkçe) yazılmış ancak yazıldığı dönemde gereken ilgiyi görmemiş eserleri, Azerbaycan edebiyatının Güney kolunun, edebiyatta ne derece ileri bir seviyeye ulaştığını göstermesi açısından önemlidir.
Bununla beraber, Sovyet Azerbaycan’ında çıkan edebi eserler ve basın organları da İran’da yayılmaktaydı. Bazı bilgilere göre, Azerbaycan’ da radyo dinleyicilerinin % 90’ı Bakü radyosunu dinliyordu. Bütün bunlar milli aydınların, Azerbaycanlı okuyucu ve dinleyicilerin milli şuurunu güçlendirme yolunda verdikleri mücadelede önemli bir rol üstleniyordu.
Türk dili ve onun taşıyıcı dinamiği olan milli birliğin bilinçlere yerleştirmek, Panirancı fikirlerle mücadele bakımından; sözlü halk edebiyatı örneklerinin (Masal, efsane, bulmaca, atasözü vs.) yayınlanması son derece büyük öneme sahipti. M.E.Ferzane, S.Behrengi, B.Dehgani[9] , S.Cavid, E.Müçtehidi, H. Mecidzade vb. aydınların Fars ve ana dillerinde başlıca olarak 60’lı yıllarda yayınladıkları folklorik çalışmalar Azerbaycanlılar arasında son derece büyük yankılar uyandırmıştır.
Azerbaycanlı aydınlar arasında milli hayata, ana dile ve milli kültüre artan ilgi, onları; milli meseleyle olan ilişkilerini belirlemek ve bu meseleyi düzene sokmak için bir takım edebi ve kültürel birlikler kurmaya sevk etmiştir. Bu birliklerden biri Karaçorlu Bulut’un (Sehend) girişimi ile 1953 yılında Tahran’da kurulmuş ve 1960’ların ortalarına kadar faaliyet göstermiştir. B.Sebani, H.Katibi, M.E. Ferzane, G. Sebahi, S. Cavid, N. Fethi, M.M. Etimad, M.E. Mehzun, H. Mecidzade, Nur Azer, İbrahimpur vs. bu birliğin katılımcıları arasındadır. Birliğin amacı Azerbaycan’da yazılmış eserleri ve sözlü halk edebiyatı örneklerinin yayınlanmasına yardımcı olmaktır. Unutulmaya yüz tutmuş birçok eser birliğin yoğun çabası neticesinde tekrar gün yüzüne çıkmıştır.
Azerbaycan’daki milli aydınlardan A.Tebrizli 1957/58 yıllarından başlayarak, 1963/64’lü yıllara kadar birçok defa edebi bir birlik kurmaya çalışmıştır. Onun kurucusu olduğu kısa ömürlü cemiyetlere, M.M.Etimad, Şeriati-Eheri, Hasanoğlu, Hemin Şahid, Recep İbrahim , S.Cavid, N.Fethi, A.Azeri gibi birçok edebiyatçı iştirak etmiştir.[10]
Sosyal hayatın nispeten liberalleştiği 60’lı yıllarda, Türk diliyle ilgili bilimsel araştırmalar yapılması ve bu araştırmaların yayınlanması milli aydınların büyük önem verdiği hadiselerden biriydi. Bu yayınlar genellikle “Azeri dili” hakkındaki Paniranist görüşe karşı bir tavır alıyor ve yayınların giriş bölümlerinde Paniranist görüşün asılsızlığı dillendiriliyordu. Azerbaycan halkının dilinin “Azeri dili” olduğu ve Fars dilini bu bölgede yaymanın zaruri olduğunu iddia edenlere cevap olarak, S. Cavid, M.E. Ferzane, E.Oktay ve başka aydınlar göstermişlerdir ki, Türk dil tarihinin, konuşma taraflarına ve bazı şairlerin Farsça yazmalarına bakmayarak, bu dil yüzyıllardır Azerbaycan halkının konuşma ve yazı dilidir. Bunun içindir ki bu dilin , halkın ana dili olduğu şüphe götürmez bir gerçektir.[11] Bir dilin bir başka dilden sözcük alması doğal bir olay olduğuna göre, Türk dilindeki yabancı sözcükleri delil gösterip bu dili Türk dilleri ailesinden ayrı görmek abesle iştigaldir.
Azerbaycanlı aydınlar Arap alfabesinin zorunlu olarak ıslah edilmesi gerektiğini ifade etmişler ve Türk dilinin edebi normları yakalaması için çeşitli yayınlara imza atmışlardır.[12] Bütün bu aydınların ortak görüşü, “Her halkın dili o halk için özel bir öneme sahiptir. Bu nedenle de milletler güçlü oldukları zaman dillerini yabancı dillerin istilasından koruyabilmişlerdir” şeklinde özetlenebilir.
Azerbaycan’daki tüm kesimler ve demokratik aydınlar, bağımsızlık uğrunda İran’ın diğer halklarıyla birlikte siyasi, iktisadi, kültürel ve ideolojik alanda mücadele vermiş ve bu mücadele şah rejimine son veren 1979 devrimi ile sonuçlanmıştır. Bu devrim, İran’daki Fars olmayan milletlerin de hayatında yeni bir dönemin başlangıcı olmuştur. Bu süreçte Azerbaycan meselesi tekrar gündeme gelmiştir. Devrimden önceki dönemde Azerbaycan milli hareketi esas itibariyle milli-medeni açılardan olgunlaşma durumundadır. Söylediklerimiz tabii olarak milli meselenin özünü oluşturan dil meselesi için de geçerlidir.
Devrim döneminde Türk dili ve medeniyetinde ortaya çıkan canlanma ve dil uğrunda kültürel, siyasi ve ideolojik sahalarda verilen mücadele gösterdi ki anayasada verilen haklar, milli hareketin amaçladığı düzeyden bir hayli uzak kalmıştır. Devrimle birlikte kısa zamanda; yaklaşık 30 adet gazete ve dergi yayınlanmaya başlamıştır. Devrimden önce yazılan ancak engellenen eserler yayınlanmıştır. Yazar birlikleri kurulmuş, tiyatro sanatının gelişmesi için gerekli tedbirler alınmıştır. Tebriz’de akademi kurulması gündeme gelmiştir. Azerbaycanlı aydınlar, dil meselesi ile ilgilenmeye başlayarak, dilin gereksiz sözcüklerden temizlenmesini, Türk dilinin fonetik (ses bilgisi) ve morfoloji (yapı bilgisi) özelliklerine uyarlanması maksadı ile Arap alfabesinin ıslahı meselesini ve yazıların tek bir edebi dil normuna göre yazılması problemlerini ön plana çıkarmışlardır. Edebi dil problemi gerçekten de özel bir öneme sahiptir. Bu problemin esasında çağdaş Azerbaycan Türk dili ile olan ilişkiler yer almaktadır. Aydınların çoğu yazılarında edebi dil normlarına riayet ediyorken, bir kısım yazar ise edebi dil yerine yerli lehçeyi kullanmayı tercih etmektedir. Belirtmek gerekir ki, okullarda eğitimin Türkçe yapılmaması ve basın organlarının yokluğu, edebi dil normlarının tüm boyutları ile ele alınıp uygulanmasının önündeki en büyük engel olmuştur. Görüldüğü gibi; devrimden sonra Türkçe yayın yapan basın organları çabucak oluştuğu gibi çabucak kaybolup gitmiştir.
Azerbaycan’da milli hareketin gelişmesi ve giderek derinleşmesi ihtimalinden dolayı korkuya kapılan İrancılık taraftarları, yeni hakim rejim konsepti olan “İslam birliği” fikrini savunanlar devrimden sonra “İran’ın dağılması tehlikesini” bahane ederek karşı hücuma geçmişlerdir. Bu durum devletin milli hareketler sahasında uyguladığı siyasetin sertleşmesinde de kendini göstermiştir. Gelenekçi aydın kuruluşları, “İran’ın birliğini sağlamlaştırmak” için faaliyetlerini dikkate değer derecede genişletmiştir. Bunun bir örneğini; Paniranizmin önder savunucularından Mahmud Efşar-Yezdinin “vakıf” adı ile kurulan teşkilatta oluşturulan güçlü parasal fon ve bu fonun faaliyetlerinde daha net görmek mümkündür. Bu fonun eleştirilmesindeki maksat, fonun programında da yazıldığı gibi, “İran’da Fars dilinin yayılması ve milli birliğin sağlanması” sözünden ibarettir. Fonun yayınladığı eserler arasında N.Natig’in ve M.Mürtezevi’nin Paniranist ruh taşıyan eserlerinin olması bize göre tesadüf değildir.
Çok sayıda basılan bu kitaplar; “İran’ın milli birliğini” tesis etmek için, Azerbaycan’da milli bağımsızlık hareketi ideolojisini şekillendiren bilimsel esasları sarsmak, halkın ana diline olan ilgisini zayıflatmak ve ana dili öğrenmedeki mücadeleyi etkisizleştirme amacı taşımaktadır. Ancak cemiyetin çalışmalarının, Azerbaycanlıların ana dili öğrenmek için verdikleri mücadelede dikkate değer bir etki yaratması olasılığı son derece zayıftır. Türk dilinin kullanım alanlarının genişletilerek milli-edebi bir dil seviyesine yükseltilmesi, Azerbaycanlıların milli olgunluğu ve onların İran’ın sosyal ve siyasi kuruluşlarda elde ettikleri mevki ile yakından ilişkilidir.
Türk dilinin Azerbaycan’da ve Azerbaycanlılar arasında sosyal, siyasi ve kültürel hayatın tüm alanlarında kullanılmasının gerekliliği, birçok aydın tarafından devrim zamanı boyunca ifade edilmiştir. Bize göre bu meselenin çözümünde iki yol karşımıza çıkmaktadır. Türk dili ya özerk Azerbaycan’da ( Doğu, Batı Azerbaycan ve Zencan ) Fars dili ile beraber resmi dil ilan edilir, ya da Azerbaycanlıların ülke coğrafyasında ki yaygınlıkları ve İran tarihi ve medeniyetine olan hizmetleri göz önünde bulundurularak, Fars dili ile birlikte tüm ülkede resmi dil ilan edilir.

[1] Daha geniş bilgi için bkz. E. Abrahamian, “Communism and Communalism in Iran: The Tudeh and the Firgahi-Dimukrat”, International Journal of Middle Est Studies, No 4, 1970, pp. 229-296; ‘‘Ayende’’, 1. yıl, 1925, s. 5-7, 2.yıl s. 559-569.
[2] H. Katibi, Azerbaycan ve Vahted-i Milliye, İran, Tebriz, 1942
[3] Salnameye-amariye-sale-2536-e şahanşahı ,Tahran, 2536
[4] Aynı fikir İran’daki Türk etnik yapısını da kapsıyordu. Bazı İranlı yazarların iddiaları ise Sovyet Azerbaycan’ı ile İran’daki Azerbaycanlılar çeşitli etnik yapılara sahip olduğu şeklindeydi..
[5] M. Mürtezevi, bu kavramlarla birlikte “ Azerbaycan lehçesi” nin de kullanılmasını mümkün görmüştür.
[6] C. Al-Ahmet. Der Hedmet ve Hiyanete Roşenfekran, Tahran, s.310.
[7] C.Al-Ahmet, Tatneşin –haye-boluke-zehra, Tahran, 1958 s.43.
[8] Azerbaycan, no 7, 1983, s.125
[9] S.Behrengi ve B.Dehgani ,”Azerbaycan efsaneleri” kitabının ön sözünde diyorlar ki; “Efsanelerin çoğunluğunu Tebriz ve çevresindeki köylerden toplayabildik. Azerbaycan’ın diğer yerlerinden de rivayetler toplamak isterdik! Bunun da yapılmayacağını kim söyleyebilir ki”
[10] A.Tebrizli, Edebiyat ve Milliyet,
[11] Örneğin M.E.Ferzana bu konuda şöyle diyor : “ Türk- Azeri dilinin Azerbaycan’da revaçta olması uzun zamandır tartışmalara neden olmaktadır. İddialar ne olursa olsun bu dil yüzlerce yıldır bu halkın yürek ve düşünce dilidir” ( M.E.Ferzane , Mebaniye-desture-zebane-Azerbaycan. Tebriz 1344 s.1-2)
[12] Bu konuda bkz. M.Zöhtabi, Anadilimizi nasıl yazalım?, Tahran,
M.Zöhtabi , İran Türkçesi’nin yapısı, 1955,
M.E.ferzane, N.Vezin Pur, Azerbaycan dilinin gramer yapısı, Tebriz,1965, vs.
Qaynaq

Tuesday, March 1, 2011

AKPnin hakim olduğu Türkiyənin yanlış Ortadoğu və İran siyasəti

AKPnin hakim olduğu Türkiyənin yanlış Ortadoğu və İran siyasəti
Mehran Baharlı 
Xəbərlərdə Ərdoğanın Libyaya başlatılmaq istənən yapdırımlara (təhrimlərə) qarşı çıxdığı deyilirdi. Beləcə Ərdoğan, Farsların Əhmədinejad Xamneyisi və Sudanda soyqırım yapan və insanlığa qarşı cinayət işləyən Əl Bəşiri savunandan sonra, indi də Qaddafi rjiminə yaptırımlara (Sanksiyalara) qarşı çıxaraq öz xalqını qıran Qaddafini savunmuş oldu.
Ərdoğanın gərçəkdə nə dediyi ni və nə demək istədiyini anlamaq üçün, sətirlərin arasını oxumalı, Ərdoğan və başqa dinçilərin dilini bilməlisiniz. Mən bu xəbərdə və Ərdoğanın sərgilədiyi tutumda Qaddafi və onun rejimini savunmaqdan başqa bir şey görmürəm. Ərdoğan geçmişdə eyni məntiq və dillə Sudanda soyqırım yapan Əl Bəşiri, Suriyə diktatoru Bəşar Əsədi və Həmas ilə Nəsrullahın Hizbullahını savunmuşdur. O eyni məntiqlə İranda dinçi Fars rejimini, İstanbul bələdiyəsi başqanı olduğu ilk gündən bəri , savunagəlmişdir. Ərdoğanın bu tutumu, bütünüylə İranda yaşayan xalqlara qarşı olan, düşmanca bir tutumdur.
Ərdoğanın Qaddafi sevgisi 
Türkiyə dinçiləri arasında Qaddafiyə həmişə səmpati var olmuşdur. Bu səmpati bugün də, Qaddafi öz xalqını qılıcdan geçirməkdə olduğu dönəmdə davam etməkdədir. Ərdoğanın Qaddafiyə arxa çıxmasının başlıca nədəni budur.
Bugün Qaddafi öz xalqını qılıcdan geçirir. Ötə yandan Ortadoğu ilə Quzey Afriqada və hətta bütün İslam dünyasında əsən demokrasi yelinin etgisində tarixi bir fürsət yaranmışdır ki Libya xalqı bu qəddar, əqli dəngəsi yerində olmayan yaratıqdan qurtulsun. Ancaq şu anda soyqırıma məruz qalan xalqa kömək yolları və yardım olanaqları qısıtlıdır, doğrudan mudaxilə isə indilik imkansız kimidir. Dolayısı ilə yapılacaq tək şey orada mücadilə edən xalqa verilən mənəvi dəstək, diploması və diplomatik yöntəmlərdir. Bəyənsək də bəyənməsək də diplomatik yöntəmlərin başında, İran örnəyində olduğu kimi rejimi yönətənlərə və əli qana bulaşanlara yaptırım (Təhrim, Sanction) uyqulamaq gəlir. Doğrudur, bu yaptırımlar xalqı da sıxıntıya soxabilir və ancaq uzun vədədə etgi göstərəbilər. Buna rəğmən yapılacaq başqa alternativ də yoxdur. İştə burada Ərdoğanın bu sanksiyalara qarşı çıxması və bunları öngörənləri iki üzlülüklə suçlamsı tam bir iki üzlülük örnəyi olup Qaddafi və rejiminə verilən açıq dəstəkdir.
Ərdoğanın yaptırımlara qarşı çıxması bir sıra şəxsin sandığının tərsinə Libyada çalışan Türkiyəli Türkləri qorumaqla ilgili deyildir. O gərçəkdən bu işçiləri qorumaq istəseydi, onların geri gətirilmə işləmi ilə uğraşıp başqalarının çözüm arayışına da əngəl olmamalıydı. Ancaq Ərdoğan açıqca dünyanın Qaddafi rejiminə qarşı eyləmə geçməsini suçlayır. Bu isə, içində olduğumuz konjunkturdə Qaddafi rejiminə verilən açıq bir dəstək, ona yenidən Libya xalqına hakim olabilməsinə fürsət yaratmaqdır.
Tükiyə, faşist və diktator Qaddafi rejimini savunmaq yerinə, Libya xalqına yapılan vahşilikləri qınamalı, Libya devlətinin xalqın təməl özgürlükləri və haqlarına sayqılı davranmasını istəməli və oradadakı Türkiyəliləri təxliyə etdikdən sonra məşruiyətini çoxdan itirmiş olan Qaddafinin ən qısa sürədə görəvdən ayrılmasını və bütün suçluların ədalətə təsmil edilməsini istəməlidir.
Türkiyənin indiki Ortadoğu siyasəti təməldən yanlışdır 
Türkiyənin indiki ortadoğu siyasəti təməldən yanlışdır. Çünkü sabitlik adına, bölgənin anti demokratik statusunu, diktator rejimləri və sömürgənin sonucu olan sınırlarını qorumanı amaclayır. Yanlışdır çünkü təkcə ekonomik ilişki və çıxarları gözətir və biçimlənməsində demokrasi, bölgənin demokratikləşməsi, xalqların özgürlükləri və insan haqları ən kiçik bir rol oynamır. Yanlışdır çünkü ideoloik təməllər və siyasi islama görə biçimlənmişdir.
AKPnin Ortadoğu və Quzey Afriqa siyasətinin iki təməli vardır: Siyasi islam və ekonomik çıxarlar. Bu ikisinin sonucu mevcut statukoyu qorumaq və kozmetik bir sıra üzeysəl dəyişiklikləri savunmaqdır. Ancaq bölgədə gərçək dəyişiklikləri, bölgədəki diktator və dinçi devlətlərinin demokrasi və laikliyi mənimsəməsi, burada yaşayan xalqların özgürlükləri və insan haqlarını savunmaq AKPnin siyasətlərində yeri yoxdur, hətta AKP bölgədəki gərçək və radikal dəyişikliklərə ən başda rejim dəyişikliklərinə şiddətlə qarşıdır. Bundan dolayı da AKP Türkiyəsi bugün bölgədəki ən faşist, diktator və dinçi rejimlərin müttəfiqi halına gəlmişdir, istər Xamneyi və Əhmədinejadın İranı olsun, istər Libyanın Qaddafisi, Suriyənin Əsədi, Sudanın Əlbəşiri, ,Hamas vəya Lübnaın Hizbullahı olsun.
Türkiyənin indiki ortadoğu siyasəti Amerikanın soyuq savaş dönəmində izlədiyi və iflas etdiyi siyasətin eynisidir. Günümüzdə Amerika da bunu anlamış ki bu ölkənin çıxarlarına uyqun olan sabitlik bahanası ilə diktator , dinçi və fasid rejimlərlə ittifaq qurmaq, onları dəstəkləmək deyildir. Tərsinə Amerikanın gərçək və uzun vədəli çıxarları və qalıcı sabitliyi yaradan, xalqların özgürlük və insan haqlarını, demokrasini dəstəkləməkdədir. Ancaq Türkiyə hələ də gərçəyi başa düşməyip xalqların özgürlük və insan haqlarını dəstəkləmək yerinə və sabitliyi qorumaq adına Xamneyi, Əsəd, Əlbəşir, Qaddafi, Hamas və Hizbullahla eyni cərgədə yer alır. Bununla da həm Türkiyənin uzun vədəli çıxarlarına tərs davranır, həm də bölgənin demokratikləşməsinə əngəl olur. Ayrıca bölgə xalqaların səmpatisini də yavaş yavaş itirir.
AKPin ikiüzlü Ortadoğu siyasəti 
Ərdoğan başqalarını Libya qonusunda ikiüzlü olmaqla və petrol sevdası ilə hərəkət etməklə suçlayır. Oysa  gərçək budur ki Ortadoğu və Quzey Afriqa qonusunda AKP höküməti nin özü ikiüzlü bir siyasət yeridir. AKP və özəlliklə Ərdoğan Davutoğlu ikilisi üçün, Ortadoğu və Quzey Afriqada demokratikləşmə, fasid, yoz və diktator rejimlərin öz xalqlarına yapdığı basqılar və soyqırımlara son vermə, burada yaşayan insanlar və xalqların özgürlük mucadiləsinin ən kiçik önəmi yoxdur.Ərdoğan Davutoğlu  üçün önəmli olan şey, İslami qardaşlıq, ucuz anti Amerikan və anti İsrayil şuarlar və ən başda da qısa sürəli ekonomik çıxarlar və müft petrol və qaz əldə etməkdir. Bu ekonomik çıxarlar üçündür ki AKP, İranda dinçi ırqçı faşist Fars devlətinin müttəfiqi halına dönüşüvermişdir və İranda yaşayan xalqları və ən başda Türk xalqını petrol və qaza satmışdır.
Bir sıra şəxslər Türkiyənin Ortadoğu Quzey Afriqa və özəlliklə İranda yeritdiyi siyasətin, buralarda xalqlar və insanların demokratik istəkləri və özgürlükləri ilə insan haqlarını savunmaq yerinə, diktator və dinçi rejimlərini savunmasını, Türkiyənin gücsüz olduğuna bağlayır və Türkiyənin güclü olduğunda bütün Türkülləri (Turkicləri) dəstəkliyəcəyini söyləyirlər. Məncə heç də belə deyildir. Bugün Türkiyə yetərincə güclüdür, ancaq İran Türklərinə qarşı Fars dinçi ırqçı İran devlətini dəstəkləyir,  hətta onun müttəfiqi halına gəlmişdir. Iraqda da Türkmanların öz devlətlərinə qavuşamamalarının başlıca sorumlusu Türkiyənin mənimsədiyi yanlış Iraq və Kürd siyasətləri olmuşdur. Suriyədə yaşayan Türk xalqı da Türkiyədən ən ufaq bir dəstək görməmiş ki heç, AKPnın Əsəd rejimi ilə ittifaqına tanıq olmuşdur. Başqa bir deyişlə olay Türkiyənin güclənməsində deyildir, bu gücü hansı anlayışın qullanacağıdır.
Zatən Türkiyənin bölgə və özəlliklə İran, Iraq və Suriyə Türklərini dəstəkləməsinə ehtiyac da yoxdur. Yetər ki Türkiyə ucuz petrol və qaz və qısa ekonomik çıxarlar üçün bu ölkələr və rejimlərinin demokratikləşməsinə və özəlliklə federallaşmasına qarşı çıxmasın və buralara hakim olan faşist və diktator rejimlərə açıq dəstək verməsin, yetər ki Türkiyə xalqlar və rejimləri arasında aparılan savaşımda tərəfsiz qalsın.
Güney Azərbaycanda laik, modern və insan haqlarını önəmsəyən Türkiyə sevgisi 
Təbrizdə gənclərin Türkiyə cumhurbaşxanı Abdullah Gülə göstərdiyi sevgi təpgisi, Türkiyəyə yanı Atatürk Türkiyəsinə, laik və modern, Avupanın bir parçası olan Türkiyəyə göstərilən sevgi idi. Bunun AKP höküməti və yapdıqları ilə ilgisi yoxdur. Zatən xalqımız AKPnin gərçək dinçi və Fars müttəfiqi olan içüzünü daha da anlayınca AKPyə olumsuz təpgi verməyə başlayacaqdır. Doğrusu da budur. Laik və modern Türkiyə devlətinə olan sevgi isə davam edəcəkdir.
Bizim yararımıza olan, Türkiyənin doğrudan hər hansı bir ölkədə mudaxiləsi deyildir, Ortadoğuda fasit, diktator və dinçi rejimlərin yıxılmasıdır. Türkiyənin bizə və özünə yapabiləcəyi ən yararlı xidmət bu fasit, diktator və dinçi rejimlərlə ittifaq qurmaq və onları qoldamaq, onların çökməsini gecikdirmək yerinə bölgədə əsən demokrasi yelinin pıçıltısını eşitmək və insan haqları ilə xalqların özgürlüyünü savunmqadır.
Məncə biz gərçəkləri artıq olduğu kimi görməliyik, AKPnin Ortadoğu siyasəti siyasal islam və para qazanmanın gərəyidir, modern çağın anlayışı və insanca, özgürcə yaşama dürtüsünün gərəyi deyildir. Türkiyə Libya, İran, Suriyə, Sudanda modern devlətlərin qurulmasına dəstək verməli və insan haqları ilə xalqların özgürlüklərinin tapdalanmasına qarşı çıxmalıdır. Ancaq şu anda Türkiyə, bu yapması gərəkənləri siyasal islam və ekonomik çıxarlardan dolayı yapmayır. Ərdoğan soyqırım yapan Əlbəşiri dəstəkləyir, öz xalqını yox edən Qaddafiyə yaptırım yapmaya qarşı çıxır, seçimlərdə hilə ilə iş başına gələn Əhmədinejadı ilk qutlayan olur, teror əsdirən haması savunur, Davutoğlu İranda demokrasi var deyir, daşqalağın İranın iç sorunu olduğunu iddia edir.....
Türkiyə bunu anlamalıdır: Türkiyə xalqı nə qədər demokrasini haq edirlərsə, Ortadoğu və Quzey Afriqa xalqları da o qədər demokrasini haq edir. Qibrisin quzeyində yaşayan Türk toplumu nə qədər bağımsızlıq və özünü yönətməni haq edirsə, Güney Azərbaycanda yaşayan Türk xalqı da o qədər bağımsızlıq və özünü yönətməni haq edir. Türkiyə bunu da iyicə qavramalıdır: Artıq qoşa ölçün (double standard) dönəmi bitmişdir.