Cəhənnəm və Cənnet Arasında Qalan Avara

Arif Kəskin
Həyat çox mürəkkəb bir prosesdir və eləcə də  bizim duyqularımız.  Bəzi zamanlar elə hallar olur ki, nə gülə bilirsən nə də ağlaya bilirsən, nə sevinə bilirsən nə də kədərlənə bilirsən. İkisinin arasında bir yerlərdə olursan.  Cəhənnəm və cənnet arasında qalan adam kimi.  İndi mən özümü Cəhənnəm və cənnet arasında qalan avara adam kimi hiss edirəm. Nə gülə bilirəm nə de ağlaya bilirəm.
Urmiye həmasə yarattı.  Urmiyenin həmasəsi son zamanlrda yaşadığım ən büyük hadisədir. Güclü  və gələcəyə umudlu olmağımı sağladı. ` Azərbaycan Azərbaycanlılarındır` şuarının gərçək olduğunu gördüm.  Keçmişi, kimliyi, sərvəti talanmış millətin qururlu üsyanını gördüm.  O millətin gözlərində `gələcək bizimdir` alovunu hiss ettim.  Bunlar məni qururlandırdı və sevindirdi.
Ancaq birdən öz-özümə düşündüm ki, bu sevinc və qururu yaradanlar indi zindanlarda. İndi işkəncə altındadırlar. Onlar indi  iran islam cumhuriyəti kimi qəddar və vəhşi bir rejimin əlində əsirdirlər. Onların incə ruhları və kövrək bədənləri zalimin əlində.  O qaranlıq və qorxunc duvraların arasında əsir olan qəhrəmanları düşününcə sevinə bilmirəm doğrusu. Bu durumda sevinməyi əxlaqi olaraq da görmürəm. Onlar azad olmayınca sevinə biləcəyimi düşünmürəm.
Urumiye hadisələrinin verdiyi qurur və sevinc duyquları məşru olsa da, ancaq qəddar rejimin əlində əsir qəhrəmanları unuddurmamalı. Onlarla əmpati etməliyik. Onların bütün eəzablarına bizlər de qatılmalıyıq. Belə olunca Bİr və tək vucud olduğumuzu yaxşı hiss edərik.  Çünkü zindandakı qəhrəmanlarımız bizim hər şeyimiz. Onlar yoxsa vətən yoxdur, vətən yoxdursa  bizlər de yoxuq. Bizim varlığımız onlardan asılı. Biz onlar yaşadığı qədər yaşayırıq. Biz onlar qəhəramanlıq   yaratdiqca qəhrəman sayılırıq. Elə ona görə də, onlar gülə bilmədiyincə bizlərin gülməsi də mənasız və yersiz olur. 
İndi mən özümü cəhənnəm və cənnet arasında qalan avara adam kimi hiss edirəm. Nə gülə bilirəm
nə de ağlaya bilirəm. Nə edərsəm avarlık duyqusundan azad olabilərəm?